Ο άνθρωπος είναι νομάς, θέλει να διασχίζει βουνά και πεδιάδες, λιμάνια και πορθμούς, δεν μπορεί να μαντρώνεται στα τείχη μιας πόλης. Αυτό διαπιστώνω κάθε φορά που απομακρύνομαι από την Μεγαλούπολη. Βέβαια με την πάροδο των χιλιετηρίδων έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής, δεν χρειάζεται να ψάχνεις για τα είδη πρώτης ανάγκης, ξέρουν αυτά πολύ καλά που μένεις, γνωρίζουν το e-mail σου και σου χτυπούν μόνα τους την πόρτα μαζί με τα ξαδελφάκια τους laptop, hdvd, blue-ray, pda, vga, τρέχα γύρευε. Αυτό το γεγονός δεν κάνει τον άνθρωπο να αδρανήσει, μέσα του τον κατατρώει η ιδέα της αλλαγής. Το ταξίδι, το κάθε ταξίδι προς έναν άλλο προορισμό διαφορετικό από αυτόν που βιώνει κάθε μέρα.
Δεν αντέχω άλλο γκρίζο άλλο τσιμέντο, αρκετές φορές ξύπνησα και η πρώτη εικόνα ήταν η μπουγάδα με τα εσώρουχα της απέναντι γειτόνισσας! Ευτυχώς ήρθαν τα Χριστούγεννα και μου δόθηκε η ευκαιρία να ξε-φύγω για αρκετές μέρες από την πνιγηρή μου καθημερινότητα. Τώρα μπορώ να ανοίξω το παράθυρο μου και αντί για την μπουγάδα να δω ένα υπέροχο δάσος, να αφεθώ στην εικόνα της εισόδου ενός καραβιού στο μικρο λιμένα, το βλέμμα μου να χαθεί στο βάθος του ορίζοντα,στο απέραντο γαλάζιο χωρίς να φοβάται ότι θα χτυπήσει σε ένα τσιμεντένιο μπλόκ. Οι ήχοι από τις μηχανές έχουν σιγήσει, πήρε την θέση τους η σιωπή, που κάποιο ψαροπούλι θα την διακόψει ευγενικά και θα την αφήσει να συνεχίσει την υπέροχη μελωδία της. Τα βράδυα με περιμένει ο μέγας Ωρίωνας μαζί με τον πιστό του σκύλο να περιηγηθούμε στην γειτονιά του. Και είναι πολύ όμορφη η γειτονιά του.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι να γίνουν μέρος της καθημερινότητας μας, και να νοσταλγήσουμε τους ήχους από τις μηχανές το βουητό των ανθρώπων, τα γέλια τους, τα φώτα και τις συναθροίσεις. Αλλά όπως είπαμε ο άνθρωπος είναι ένας νομάς…
Μέχρι τότε, εις το επ’ανειδείν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου